Rozdział II

Trwałam tak dłuższy czas po prostu siedząc. Nie czułam nic i było mi tak dobrze. Po prostu siedziałam i wpatrywałam sie w ciemność za oknem. Mój blogi stan trwał by dalej, lecz ktoś bez pukania wtargnął do mojego pokoju. Obróciłam głowę w stronę drzwi i ujrzałam wysoką i szczupłą postać
-Chcę z tobą porozmawiać-rzekł Tom stając w drzwiach mojego pokoju

-O czym?-mruknęłam wrogo

-O tym jak wyglądasz.

-Zapowiada sie ciekawie

-Jutro pójdziesz zmienić ten okropny kolor włosów na jakiś normalny, wyrzucisz te wszystkie satanistyczne ubrania i nie będziesz się tak mocno malować

-Odwal się ode mnie. Nie jesteś moim ojcem żeby mi rozkazywać. A teraz wyjdź-aż gotował sie ze złości, ale wyszedł. Złapałam za telefon i wybrałam numer Josha. Nie wiem dlaczego to robię, skoro wiem że i tak nie odbierze.

-Alex?-z zamyślenia wyrwał mnie głos w słuchawce

-Josh?-zapytałam z niedowierzaniem

-Tak. Co u Ciebie Lex?

-A jak myślisz?!Gdzie ty do cholery byłeś przez ten cały czas?!

-A szwendałem się tam i tu. Spotkajmy sie to Ci wszystko opowiem

-Nie mogę. Tom przyjechał

-To będzie jeszcze zabawniej. Będę po ciebie za chwilę, szykuj się-zaśmiał sie chłopak

-Josh nie...-odpowiedział mi jednak dźwięk odkładanej słuchawki. Zmieniłam ubranie, na bardziej odpowiednie, w końcu to Joshie, z nim nigdy nic nie wiadomo.

          Wyszłam z pokoju słysząc dźwięk dzwonka do drzwi. W progu stał chłopak oparty o futrynę z cwaniackim uśmieszkiem, a Tom łypał na niego groźnie.

-Alex, aleś ty mi wyrosła-zagwizdał, na co ja uśmiechnęłam sie zadziornie i mijając ojczyma bez słowa, wyszliśmy z domu

-Wybierasz się gdzieś z nim? I myślisz ze na to pozwolę?-syknął Tom zatrzymując nas na ganku

-Myślę że nie masz za dużo do powiedzenia w tej sprawie-odparłam ze złosliwym uśmiechem. Wsiedliśmy na motor i pomknęliśmy opustoszałą już o tej porze ulicą.

Zatrzymaliśmy się dopiero w oświetlonym kilkoma latarniami małym parku. Usiedliśmy na ławce, ramię w ramię i oboje szukaliśmy słów by zacząć rozmowę

-Dlaczego wyjechałeś?-zebrałam się na odwagę i wyszeptałam w końcu

-To było trudne. Straciłem przyjaciela. Nie mogłem tu zostać...wszystko mi o nim przypominało

-Potrzebowałam Cię Josh...-rzekłam czując łzy pod powiekami

-Wiem Lex...Chciałem Cie zabrać, ale wiesz ze to by się źle dla nas obu skończyło. Wiedziałem że dasz radę. Jesteś silna i potrafisz...-odgarnął mi niesforny kosmyk z twarzy i spojrzał głęboko w oczy.

-I wydaje Ci się że naprawdę sobie radzę?! Wszyscy mówią żebym zapomniała, szła na przód, ale ja nie umiem. On był całym moim światem! -po moich policzkach spłynęły pierwsze łzy. 
Pozostawiły po sobie mokry ślad, który odbijał blask latarni.

-Przepraszam

-Jedno przepraszam nic nie zmieni...Musisz mi powiedzieć prawdę

-Dobrze. Zrobię wszystko, tylko mi wybacz-odparł pokornie

-Co Nathan brał od Ciebie gdy był w szpitalu?

-Co?-odparł zmieszany

-Nie udawaj, wiem że dawałeś mu prochy, powiedz mi jakie, i dlaczego je brał-mężczyzna co chwila otwierał i zamykał usta próbując coś powiedzieć, lecz nie wydobywał sie żaden dźwięk, a na jego twarzy dostrzegłam rozpacz. Sięgnął do prawej kieszeni zniszczonych jeansów i wyją torebeczkę z kilkoma małymi, białymi tabletkami

-To mieszanka kilku narkotyków. Uśmierza ból i wprowadza cie w stan euforii. Błagał abym załatwił coś co go choć trochę znieczuli. Zrozum, nie mogłem patrzeć jak mój przyjaciel cierpi. Zdobyłem to specjalnie dla niego, od zaufanego dilera z London Eye. Czysty towar, ale uzależnia.

-To go zabiło prawda?

-Po części na pewno...

-Daj mi to-wychrypiałam słabo

-Nie Lex-odparł stanowczo-nie możesz zmarnować sobie życia przez to świństwo

-Ty jakoś to robisz

-Ale ja już przegrałem, a ty masz po co żyć. Proszę Cię daj sobie szansę-położył mi dłoń na ramieniu, lecz szybko ją zrzuciłam. Nie potrzebowałam żeby mnie ktoś pouczał, a w szczególności nie on

-Odwieź mnie

-Dobrze

Ruszyliśmy w drogę powrotną.  Żadne z nas nie wracało do wcześniejsze rozmowy. 
Analizowałam wszystko po kolei. 
Każde słowo, każdy uśmiech i ból w oczach...nadal nie potrafię zrozumieć jak mógł mu coś takiego zrobić. Zatrzymaliśmy się pod moim domem. Bez słowa zeskoczyłam z maszyny i ruszyłam do drzwi. Josh chwycił mnie za nadgarstek, obrócił w swoją stronę i powiedział głosem nie znoszącym sprzeciwu

-Zadzwonię. A ty masz sobie dać radę w nowej szkole-pokiwałam lekko głową i szybkim krokiem ruszyłam do domu. Z łatwością pokonałam trzy małe schodki, otworzyłam drzwi i wiedziałam, że nie będzie łatwo. Jeszcze nie śpią.

-Moja panno o której to się wraca do domu?-krzyknął z salonu Tom

-Nie twoja sprawa-odwarknęłam słabo i skierowałam się do swojego pokoju, aby tam na spokojnie po raz kolejny wszystko przemyśleć.

*

A więc jest drugi rozdział. Ni wiem co mogę Wam powiedzieć...Jedynie chyba zebyscie komentowali :) Proszę piszcie cos tam na dole, bo nie wiem czy wam sie podoba i czy jest sens pisać dalej :)

Jeśli macie jakieś pytania, lub sugestie to proszę piszcie na GG: 32870242, albo maila aleksandra0609@onet.pl.

Chetnie wysłucham Waszych opini

Buziaki Lexy :*